آقای هاشمی به فکر قدرت بعد از امام بود و می‌خواست بعد از امام کشــور را اداره کند. لذا می‌خواست قدرت را در دست داشته باشد و شاید پیش خود فکر می‌کرد در این جنگ نباید همه چیز از بین برود. این برای حفظ قدرت خود و ادامه حکومت خودش بود که نمی‌خواست همه منابع کشور از بین برود.

به نظر می رسد هاشمی در عین انکار علاقه خویش برای بازگشت به نماز جمعه تلاش دارد پروژه فشار به نظام را برای این موضوع کلید بزند، اما در هر صورت آنچه قطعی است، عدم بازگشت وی به این جایگاه حساس و مقدس است چرا که پیش از این وی در بزنگاه های لازم، نتوانسته امتحان خود را به خوبی در این باره پس دهد.

در بحث آقای خاتمی، شورای عالی امنیت ملی به دبیرخانه خود اختیار می‌دهد که درباه وی تصمیم‌گیری کند؛ یعنی خود شورا به دبیرخانه مجوز مصوبه می‌دهد و در اینصورت می‌توان گفت که مصوبه دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی درباره خاتمی، مصوبه شورای عالی امنیت ملی است.

«بله. اما به آقای هاشمی نفرمایید که من آمدم [و این جریان را به شما گفتم]. به هیچ کس نگویید. می‎ترسم مرا هم شمس‌آبادی کنند [که گروه مهدی هاشمی او را کشتند] یا مثل شیخ قنبر در چاه بیاندازند».

به هرحال آنهایی که به این قانون رای داده اند فکر می کنند که محدود کنند زیرا می دانند که از طریق آن سیستم های ارتباطی افکاری در ذهن جوانان وارد می شود که ما نمی پسندیم. در بقیه کشورها هم شما می بینید که این اقدامها وجود دارد. الان در خیلی کشورهای اروپایی هم از تهاجم فرهنگی آمریکا و برنامه های شما نگرانی دارند.

«گفتند وقتی متهم از خارج کشور آمد در مرحله اول دستگیر نشوید، ما گفتیم قاضی حکم جلب داده و بیاید، به دادسرا می رود و اگر قاضی تشخیص دهد بازداشت می شودو فشار فوق العاده بعدی این بود که این متهم هر چه زودتر آزاد شود و صاحبان قدرت و وجهه، اصرار می کردند که ازاد شود. تا زمانی که تحقیقات تمام نشده بود این متهم بیش از دو ماه در بازداشت بود.»