دقایقی قبل از این ماجرا، یک نفرآمد و به من گفت: «داستانی هست، نقل قول موثقی از امام(ره) وجود دارد، چرا آقای رفسنجانی آن را نمی‌خواند؟» گفتم: «تو بنویس». گفت: «نمی‌خوانند». گفتم: «تو بنویس، من اینجا هستم». نامه را که بردند دادند، باز هم آقای رفسنجانی نخواند! من بلند شدم و گفتم: «مگر ما خبرگان مردم نیستیم؟ از استانی که یک‌پنجم ایران است نماینده شده‌ایم. چرا نامه ما را نمی‌خوانید؟ چرا نخواندید؟ برای چه؟»

آنچه در عاشورای 88 رخ داد، داستان دلچسب و جذابی نیست که بخواهیم برایش سالگرد بگیریم و ذکر خاطره کنیم اما قطعا بازخوانی آنچه بر خیابان‌های عزادار آن روز تهران گذشت، درس‌های بسیاری برای ما خواهد داشت. اینکه چگونه نفاق می‌تواند تا جایی پیش برود که حتی به پرچم سیاه عزای ارباب هم رحم نکند؛ تا جایی پیش برود که حرمت مجلس عزای سیدالشهدا(ع) را هم نگه ندارد و عزاداران را ضرب و شتم کند؛ تا جایی پیش برود که شعار مرگ بر مقدسات اسلامی سر دهد. عاشورای 88 یک روضه باز است؛ روضه‌ای که عیار مدعیان «یا لیتنا کنا معک» را مشخص کرد.

براستی چه ارتباطی می توان بین مجاهدت! این جرثومه‌های فساد و خشونت سفرهای سالانه چندین بار به کانادا، گذراندن تعطیلات در اسپانیا، شرکت در عروسی‌های دربار سلطنتی کشورهای مرتجع عربی و در اختیار داشتن بخش اعظمی از امکانات تفریحی کیش و سایر مراکز رفاهی و توریستی کشور یافت؟