مردم کشور ما به خوبی در خاطر دارند که سال های حاکمیت دولت های نهم و دهم در زیر فشارهای شدید جریان اشرافیت سالار در کشور چه گذشت. وقتی باند اشرافیت مدار مشاهده کرد که مردم به جای آنکه به نامزد ایشان اقبال نمایند، در حرکتی انقلابی ، نه بزرگی به خوی کاخ نشینی و وازدگی از مردم زده و مردی از جنس عدالت خواهی را برگزیدند.
اما در طول هشت سال این دولت ها، جریان اشرافیت به رهبری هاشمی رفسنجانی و کمک رسانه های زنجیره ای داخلی و البته حمایت سرویس های امنیتی غربی و سفارات خانه های اروپایی در تهران، از هر ابزاری برای مقابله روانی و عملیات تخریبی علیه «منتخب» ملت فروگذار نکرده و حتی در سال 88 وقتی بار دیگر تو دهنی از مردم خوردند، روی به تحرکات خشن و ساختارشکنانه آورده و آهنگ براندازی دولت و نظام را در سازهای خود کوک کردند.
مطبوعات وابسته به جریان هاشمی رفسنجانی اعم از اصلاح طلب ، اعتدال گرا ، اپوزیسیون و حتی برخی از به ظاهر اصولگرایان سنتی، در هجمه های هماهنگ طراحی شده توسط اتاق های فکر عملیات روانی ،سیاسی و حتی براندازی، با اذن و رهنمودهای عالیجناب، به طور بی سابقه ای علیه رای ملت به منتخب خود که -قامت ریاست جمهور کشور را بر تن کرده و تنفیذ و تائیدات بی سابقه رهبری فرزانه انقلاب اسلامی را نیز از آن خود کرده بود- هجمه می کردند. کسی از یاد نبرده است که جناب رفسنجانی در خطبه های نماز جمعه یا هر مناسبتی که به دست می آورد ، آنچه می توانست از الفاظ نیش دار نثار احمدی نژاد می کرد . واژه هایی که حتی باز نشر آن نه تنها از حوصله این مقال خارج است که جسارت و بی ادبی آن از حیطه موازین اخلاقی نیز فراتر است.
این در حالی است که دولت وقت از  بیشترین حمایت ها و قدردانی های رهبری حکیم انقلاب اسلامی برخوردار بود. حمایت هایی که نه از روی موضع گیری های سیاسی بلکه به تصریح امام خامنه ای ناشی از دلبستگی بیشتر دولت های نهم و دهم به آرمان های انقلاب و راه امام و نیز کثرت اشتهای آن دولت ها به خدمت به مردم و همت آنان در کمر بستن به رفع مشکلات مردم بود.
دقیقا همین حمایت ها از سوی دیگر در میان مردم وجود داشت. وقتی رهبری فرزانه انقلاب اسلامی در آغازین سال های روی کار آمدن احمدی نژاد ، دولت وی را محبوب ترین دولت تاریخ چند صد ساله کشور نامیدند، این نه گزاره ای بی پشتوانه که دقیقا مبتنی بر داده های عینی از علاقه مردم به این دولت ها بود.
حال این گسست میان ادعاهای مردم گرایانه افرادی نظیر هاشمی رفسنجانی با خواست مردم و رهبری انقلاب چگونه قابل توجیه است؟
هاشمی رفسنجانی شکست خورده انتخابات سال 84  و 88 از مردم، در این سال ها ابایی از آن نداشت که شمشیر خود را به رو برای احمدی نژاد ببندد. از همین بابت هم بود که به پادشاه عربستان پیغام داد که ناراحت نباشد که ما این دولت را 6 ماهه سرنگون می کنیم. بر طبق اسناد به دست آمده ، همین جریان بود که قسم جلاله یاد کردند که حتی اگر یک روز هم از دولت احمدی نژاد باقی باشد او را سرنگون خواهند کرد و نخواهند گذارد که وی دولتش را در موعد قانونی به اتمام برساند.  نقطه سیبل این کینه ورزی ها اگرچه در وهله اول شخص احمدی نژاد بود اما در حقیقت علاوه بر او، هاشمی رفسنجانی مردم و رهبری را نشانه گرفته بود. نکته ای که به صراحت هم توسط محمد علی ابطحی بیان شد . او گفت که میر حسین موسوی از روی نادانی، محمد خاتمی از روی خیانت و هاشمی رفسنجانی از روی عناد و انتقام جویی با رهبری و احمدی نژاد ، مسبب به راه افتادن فتنه 88 شده و آتش بر دامان مردم افکندند.
هاشمی رفسنجانی در طول 8 سال دوره احمدی نژاد هیچ نگرانی به خود راه نداد که مواجهه علنی افراطی و خشن با احمدی نژاد، مواجهه با آرای متکثر و متراکم مردمی تلقی خواهد شد که به او رای داده اند چراکه اساسا در قاموس چنین تفکراتی، مردم آن هنگام مورد توجه خواهند بود که برآورده کننده اوامر خاندانی ایشان بوده و در غیر این صورت، چیزی به نام مردم وجود خارجی نخواهد داشت. گرچه تمام سعی جریان هاشمی رفسنجانی بر سرنگون سازی دولت احمدی نژاد حتی تا روز آخر متمرکز بود، اما تدابیر داهیانه رهبری هوشمند انقلاب اسلامی باعث شد تا دولت های نهم و دهم در موعد قانونی بار اداره کشور را بر زمین نهد.
اما دموکراسی به شرط چاقویی که خاندان رفسنجانی به کار می گیرند، دقیقا پس از رای آوری دولت روحانی رنگ عوض کرد. گویی دولت روحانی و دولت های خاتمی و رفسنجانی تنها دولت هایی بوده اند که مردم به آنها رای داده و دولت های نهم و دهم منتخب ملت نبوده اند. چنانچه هاشمی هفته اخیر در دیدار با نمایندگانی از فراکسیون نزدیک به لاریجانی و البته نمایندگان اسبق مجلس شورای اسلامی از افراطیونی نام برد که رای مردم به منتخب ملت را تحمل نکرده و چوب لای چرخ دولت روحانی گذاشته اند. او در این سخنان که شاید ناشی از آلزایمری باشد که مدت ها با آن دست و پنجه نرم می کند گفت: « نباید بگذاریم تندروها، خوش نامی ایرانیان مسلمان را در جهان بر باد دهند».
رفسنجانی بدون آنکه به تخریب های خود ، فرزندان و ارادتمندانش به دولت احمدی نژاد اشاره کند ادامه داد:« تأسف بارتر اینکه برخی مصادیق رعایت مسائل فرهنگی و اخلاقی را محدود به برخی موارد سطحی و آشکار می‌کنند و در حالی دم از رعایت اخلاق و فرهنگ می‌زنند که به اصول مسلم اخلاقی از جمله دوری از دروغ، تهمت، شایعه سازی و تخریب و اهانت پایبند نیستند».
کاندیدای شکست خورده از مردم که با افراطی گری های 8 ساله اش علیه ملت، قدرت طلبی و کینه جویی اش علیه یک دولت را بر همگان ثابت کرد در ادامه بدون آنکه حتی اشاره ای به افراطی گری های خود علیه منتخب ملت ایران در فاصله سال های 84 تا 92 کند با تعیین رهنمون برای جامعه گفت: «نتیجه افراط گرایی، ظهور گروهی چون بوکوحرام، داعش، طالبان و القاعده است که کشتار مردم را وظیفه خویش می‌داند. یک گروه افراطی علیه دولتی که منتخب مردم است و رهبری حمایت می‌کنند، به جای نقد، تخریب می‌کنند».
این در حالیست که دقیقا همزمان با این اظهارت مشعشع عالیجناب، سایت وی گفتگویی را منتشر ساخت که وی در آن با جسارت تمام دولت منتخب ملت با رای های بی سابقه و میلیونی را زیر سئوال برده و علیه او به لجن پراکنی و تخریب دست زده است.  در بخش هایی از این گفتگو که در سال 87 صورت گرفته آمده است: «هاشمی رفسنجانی در دوم مهرماه 1387 در دیدار اعضای ستاد نماز جمعه کشور ضمن بیان دلایل خود برای دفاع نکردن از عملکرد احمدی‌نژاد از تریبون نماز جمعه تاکید کرد: کار مثبتی در این دولت نمی‌بینم. کارهایی را که این قدر روی آنها تکیه می‌کنند، قبول ندارم. شیرازه کشور را به هم ریختند.اشکالات به کارهای دولت را خیلی جدی می‌بینم. مثبتاتی نمی‌بینم. کارهایی را که اینقدر روی آنها تکیه می‌کنند، قبول ندارم. شیرازه کشور را به هم ریختند. اینکه یک دفعه 30 شورای عالی قانونی مثل شورای عالی پول و اعتبار و غیره را منحل کنند، کار کوچکی نیست. سازمان برنامه را که محور همه چیز است، منحل کردند. الان می‌گویید بودجه ما را نمی‌دهند. اگر سازمان برنامه بود، اختصاص می‌داد. آنها جای این سازمان نشستند و هر کاری را که دلشان می‌خواهد، می‌کنند. بانک مرکزی را این‌گونه فلج کردند. بانک‌های کشور را به گونه‌ای کردند که الان همه آنها ورشکسته هستند. ... همین سیاست خارجی را ببینید. من الان خیلی حرف نمی‌زنم ولی خیال می‌کنم داریم مسئله را با شعار حل می‌کنیم. ... الان با حمایت رهبری و با پول‌های فراوان و بادآورده نفت کارهای معمولی می‌کنند. اما پایه کشور واقعا دارد مضمحل می‌شود. ... رهبری مصلحت می‌دانند که حمایت کنند و من هم علت را می‌دانم. چون با ایشان صحبت می‌کنم. اگر ایشان تأیید نکند، باد این دولت را می‌برد. چون باید برای مدتی بماند. اما من که اجرایی هستم و مسائل را می‌دانم، نمی‌خواهم مردم را فریب بدهم.... اگر بخواهم خوبی‌ها را بگویم باید بدی‌ها را هم در کنارش بگویم.نقد از عملکرد اینها آنقدر زیاد است که نمی‌دانم از کجا بگویم. شما در یک سطح خاص با مسایل برخورد می‌کنید ولی ما می‌دانیم چه اتفاقاتی می‌افتد. سیاست‌هایی را که مجمع نوشته و رهبری تأیید کردند، به کلی مضمحل کردند. البته اسمش را می‌برند و شعار 20 ساله هم می‌دهند، ولی واقعا الان اصل 44 در کجا اجرا می‌شود؟»
حال این سئوال مطرح است که امروز چه کسی افراطی است؟ اگر کسی که امروز انتقادی ساده و محترمانه به دولت وارد میکند افراطی است پس کسی که انتقادات بی سابقه و بی ادبانه ای به دولت منتخب ملت کرده و در هر کوی و برزن هم از افراطی گری های خود دفاع نموده را چه می توان نامید؟

منبع: 9 دی