در خاطرات آقای هاشمی می‌بینید ایشان به گونه ای قلم زده که انگار او دستور می‌داده و امام اجرا می‌کرده است. فقط صریح نگفته که من رهبر بودم و امام مجری نظریات من بود. می گوید: «وقتی مرا دستگیر کردند و برای نظام وظیفه بردند، من از آنجا به امام پیغام دادم که شما هیچ وقت تنزل نکنید و آوانس ندهید...» انگار امام می خواسته دین و ملت و مملکتش را تقدیم شاه کند تا ایشان را سربازی نبرند!

«آیا نمی‌بینید که بعد از انقلاب بیش از 60 درصد پذیرفته‌شدگان دانشگاه‌های ما خانم‌ها هستند، آنها از مادران و همسران شهدا خجالت نمی‌کشند، شاید رژیم پهلوی برای امثال شما بهتر بود وگرنه که رشد همه جانبه مشارکت زنان ایران در تمام مسائل قابل مقایسه با قبل از انقلاب نیست، آنها بدانند دورانی که با دوچرخه‌سواری بانوان می‌شد از مردم رأی گرفت، گذشته است.»

هاشمی که قبل و بعد انتخابات با اتخاذ مواضع متعدد، خود را اصلی ترین پشتیبان دولت جدید معرفی می کرد و با حمایت های آشکار و پنهان خود از حسن روحانی در صدد بود تا نقاط قوت این دولت را نیز به اسم خود تمام کند، ظاهرا این روزها مشی دیگری را در پیش گرفته و با سرخط کردن رسانه های حامی خود در نقد این رفتار دولت و همزمان سکوت معنادار در این باره در صدد است تا با جدا ساختن نقاط ضعف دولت از خویش، یادی از اظهارات سالهای قبل خود درباره اقتصاد صدقه ای و آنچه گداپروری می خواند نداشته باشد.