همان جریانی که در انتخابات مجلس ششم با تخریب هاشمی موفقیت را کسب کرده بودند؛ در انتخابات نهم ریاست جمهوری در جلسات خصوصی و مصاحبه‌های عمومی از هاشمی به عنوان بهترین کاندیدا برای ریاست قوه مجریه نام می‌بردند که این تغییرات، ابهامات زیادی را در افکار عمومی پدید آورد و البته این جریان هنوز هم هاشمی را پلی برای بازگشت به قدرت می داند.

دولت وحدت ملی پروژه‌ای است که به نظر می‌رسد این روز‌ها علاوه بر هاشمی رفسنجانی، جناح راست نیز به دنبال بهره گیری از آن برای رسیدن به قدرتی مستقل از سایر جریانات اصولگرا باشد اما نگاهی به نتایج انتخابات‌های متعدد طی سالهای اخیر نشان می‌دهد جناح راست عموما با ناکامی مواجه شده و تلاشهای اخیر احزابی مانند موتلفه جهت نوگرایی نیز حرکتی به سمت تکرار نشدن شکستهای قبلی در انتخاباتهای پیشین است.

به نظر می رسد تلاش برای خارج کردن هاشمی از انزوای سیاسی- اجتماعی که بواسطه عملکرد نامناسبش طی سالهای اخیر با آن روبرو شده است، به طور جدی در دستور العمل رسانه های زنجیره ای حامی وی قرار دارد، مساله ای که می تواند مقدمه ای برای جدی تر شدن موضوع کاندیداتوری وی در انتخابات ریاست جمهوری باشد، هر چند اطرافیان هاشمی همچنان به نفی این مساله می پردازند اما به شواهد حاکی است این آخرین راه پیش روی کسی است که سالهای سال، با «نه» مردم مواجه شده است.

به نظر می رسد در شرایطی که همچنان گمانه زنی ها برای حضور هاشمی در انتخابات آینده ریاست جمهوری ادامه دارد، جریان حامی وی ترجیح داده است تا با اعلام غیر مستقیم نظرات خود در عرصه های مختلف بویژه سیاست خارجی، بار دیگر تجربه تلخ و شکست خورده "تنش زدایی" در عرصه بین الملل که در دوره سازندگی پایه ریزی و در دوران اصلاحات ادامه یافت را احیا و بر نتایج غیرقابل دفاع آن همچون گفتگوهای انتقادی، تعطیلی تاسیسات هسته ای و.. دفاع کند.

این مدل نگاه مدیریتی که پیش از این در افکار عمومی به افرادی مانند هاشمی و دولت اصلاحات شناخته می شد، هم اینک بطور پر رنگی در مجموعه اقدامات کلان شهرداری تهران به چشم می خورد و سابقه حضور برخی مدیران دوم خردادی و کارگزارانی در شهرداری طی سالهای گذشته بیش از همیشه بر این فرضیه مهر صحت زده است که قالیباف در عمل یک "تکنوکرات" است و بدون تردید این مساله برای جریان انقلاب اسلامی به مثابه یک ارتجاع گفتمانی به فضای قبل از سوم تیر 84 می باشد.

اگر بخواهیم از منافع ریز و درشت حاصل از اجرای برنامه تعدیل چشم بپوشیم و پاسخ را تنها در یک جمله خلاصه کنیم به این نتیجه می رسیم که برخلاف ادعا، هدف نهائی برنامه تعدیل نه کاهش و محو فقر در سایه بهبود اوضاع اقتصادی و وضع زندگی فقرای جهان سومی، بلکه زمینه سازی برای ادغام این کشورها در نظام سرمایه داری جهانی است.